Ben Hasan Nail Canat'ı anlatamam. Ne kelimem yeter, ne zihnim. Ben sadece ona dair yazabilirim. Hasan Nail Canat'ı hiçbir zaman bir cinsiyetle, bir yaşla, bir milliyetle eşleştirip düşünemedim. O bir hoca, o bir arkadaş, o bir kadim dost, o bir ağabey, o bir Üstad, o bir İNSAN oldu yalnızca...

Bir Mektup Yazabilirdim Sana Yalnızca.

Yılı, günü, saati... Hiçbir şeyi hatırlamıyorum. Aklımda kalan bir kaç şey var yalnızca; Tosya, annemin ölümünden bir-iki hafta sonra oluşu ve 'benim söyleyecek bir şeyim yok...' cümlesi.

Gittin... Kirli bir dünya bırakarak ardında. Belki de dünya hep kirliydi ama senin elinin değdiği yerler temiz gözüküyordu benim gözlerime, oluşturduğun fon gereği. Kirli, çirkin bir dünyada bir de can acısı girdi hayatıma, binlerce, milyonlarca başka çirkinlikle birlikte.

Şikâyet etmiyorum, lütfen yanlış anlama... Çünkü senden öğrendiklerimden biri de biriktirdiklerimizle büyümekti; alaylı olmak da bu değil mi zaten?

Özledim, güzel gözlerinle insanca bakışını, öfkesiz mizacını, Kayserili'liğini, söz üstünde taklalar atmanı ve asla yere düşmemeni, sabahları içtiğimiz şekersiz çayları, her oyunda yaşattığın 'şimdi ne söyleyecek bakalım!' yürek hoplamasını... Hayat rehberliğini, söylediğin her cümlenin bir yerlerde hedefini bulup hayatıma yansımasını... Dedikodunu yapmayı...

Ben iyiyim... Hâla 'deli'yim... Hâla oyuna 3 saat önce gidiyorum... Hâla dekor kuruyorum. Hâla tuluat yaparken korkuyorum...

Ama değiştim biraz, senin yanındaki Gülşah değilim artık yaptıklarımla... Ama güzel şeyler yapıyorum, umutlu şeyler... Hayal ettiğim, anlattığım şeyler. Ve hepsinden sonra adını anıyorum inan. Hah söylediğim lafa bak, zaten kesin duyuyorsundur sen beni.

Bunu, bu şekilde söyleyemedim sana, şimdi söyleyeceğim: İyi bir hocaydın, iyi bir tiyatrocuydun ama... Var ya hocam... ÇOK İYİ BİR İNSANDIN!

Bedenle birlikte gömülmez sevgiler,
Sadece gözyaşlarımız eşlik eder ebedi yolculuğa,
Hani sen gittin, bayağı da bir zaman oldu ya...
Haberin olsun, sevgim hala ayakta.

Gülşah ÖZDEMİR